Ik geloof niet dat ik me nog behoef voor te stellen als - voor velen - een notoire zwartkijker over onze steeds dichterbij komende "Dag des oordeels": de dag dat de satanisch Lucifer op duivelse wijze een einde maakt aan de "Schepping Gods" en weergegeven met de symbolische geboortedag van Jesus 24 December. Alleen het jaartal werd ons onthouden.
De Mattheus Passion hoort bij Pasen, zoals Jesus hoort bij "Witte Donderdag", "Goede Vrijdag" en de kruisiging van ieder heiligdom van Roma als zijnde de spiegel van Amor in deze oorlogszuchtige wereld.
Vreemd!!!
Uiterst vreemd hoe deze zwarte dagen zulke amoreuze namen - Witte Donderdag en Goede Vrijdag - kregen en wij het kruis des doods zijn gaan vereren als zijnde "onze weg".
Het sterremensje "Je suis cruzified" en/of Jesus Christus en/of de Zoon van God, die door het lot "onbezield van erflast" geboren werd onder de armsten der armen.
Zo'n bijzonderlingetje is - hoe vreemd het ook klinkt - bijzonder intelligent, omdat hij zonder "zieligheid" geboren werd.
Ja zielig, want het is onze ziel die ons onze extreme overlevingsdrift geeft en daarmee het collectief van leven vernietigt.
Daarom werd juist Hij "gevangen genomen en gebrainwashd" door de "Witte Broederschap" om ons op zondelinge wijze te gaan verhalen over het "naderend einde der tijden" aan het einde van deze Zodiac.
Ja! Op zeer bijzondere wijze en wel door hemzelf als toonbeeld van onze eigen kruisiging te laten gebruiken.
Jesus speelde één groot pantomimespel waarin Hij zelfs zijn eigen kruis moest dragen.
Hij symboliseerde daarmee ons mensen, die onbewust van alles het kruis des doods zelf aandragen door onze mateloze individuele overlevingsdrift.
Dit is onder andere kernachtig verwoord in de volkswijsheid "Ieder huisje draagt zijn kruisje": een kruisje waar we liever niet over praten, omdat ...
Omdat dit onze eigenwaarde aantast!
Ik kan dit nu wel zeggen nu wij geconfronteerd worden met het feit dat het echt op alle fronten fout gaat met "onze Moeder Aarde" en ... de natuur en ons eigen welzijn!
We lijken nu "echt in scheiding te liggen" met dat wat ons zo "dierbaar" is: het collectief van leven, dat onder onze druk bezwijkt.
Pasen dat met der tijd evolueerde of devolueerde tot een kinderfeest met de Paashaas en de verstopte eieren in de tuin.
Allemaal kleinmenselijke interpretaties van dat wat Hij ons - de door zielelast gekruisigde kinderen Gods en angsthazen voor de dood - probeerde te vertellen.
De eieren in de "Hof van Eden", die wij tenslotte "door schade en schande" zouden vinden als zijnde het symbool van het nieuwe leven in Gods wereld: de kosmos!
Laat ons niet verder gaan met de vele 10-talle symbolieken die dit geniale sterremens "Ik ben"/ Je suis/ Jesus Christus ons naliet, want ...
Ten eerste heeft U heel andere beelden in Uw denken, terwijl God ons er zo nadrukkelijk voor waarschuwde geen beeltenissen te maken.
Ten tweede werd ik tijdens het schrijven opgeschrikt door rumoer op straat.
Ouders rennen naar buiten met bakjes chocolade-eitjes in hun hand.
De Palmpasenstoet komt voorbij, alwaar vrolijk gesierde kinderen gelaafd worden met zoetigheid door in rijkdom verblinde ouders.
Kinderen die zo symbolisch ongeordend achter de juf aanlopen om een zo groot mogelijke buit binnen te halen en onderwijl trots een "versierd kruis des doods" omhoog houden!
Ja, versierd met de palmtak als zijnde het symbool voor het nieuwe leven dat groeit op de humusrijke dood, die winter heet!
Een prachtige symboliek uit de "oude doos".
Het Paasfeest dat in onze heidense tijd al werd gevierd als het feest van de nieuwe lente en/of het nieuw ontspruitende leven en dat door het Christendom bewust werd overgenomen om ons heidenen te bekeren.
Oh mijn God!
Wat een triest spektakel hebben wij ervan gemaakt!
Is het niet om te sidderen?
En dan was er gisteravond op de TV de generale repetitie van het meesterwerk van Johan Sebastiaan Bach: de Mattheus Passion .
Ook die nalatenschap van Bach, werd net zo verkracht als ... "als alles wat is".
Ik vind het vreemd van mijzelf hoe ik bij het horen van vooral de aria's zo emotioneel gevangen wordt.
Ja vreemd, want...
De Mattheus Passion werd mij - zoals men dit zegt - met de paplepel ingegeven.
Mijn moeder zong onder leiding van de onvergetelijke Bertus van Lier ieder jaar mee in de Laurenskerk in Rotterdam: de kerk die op zo'n wonderbaarlijke wijze door het swastikakruis werd gespaard tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Rotterdam dat "zijn hart verloor" en waar ik in de Hongerwinter ter wereld kwam.
Was dit ook de reden dat ik al als jonge puber jaarlijks werd meegenomen naar de generale repetitie van Bach's meesterwerk?
Of hoorde dit misschien bij mijn adellijke elitaire opvoeding?
Rond mijn 12-de jaar kreeg ik op mijn verjaardag de ingebonden partituur van de Mattheus Passion en niet veel later mocht of moest ik mee naar de uitvoering zelf.
Langzaam maar zeker kende ik de partituur van buiten.
Vreemd!
Was dat mijn lot en/of het toeval wat mij toeviel om mij - zoals een paragnost mij ooit influisterde - als voorbode van dit naderend einde te gaan ontpoppen, zoals ik dit al tijdens Atlantis had gedaan?
Ik geloofde er toen geen snars van, maar misschien was het toch de geschiedenis die zich tot het einde der dagen herhaalt.
Vreemd ook dat ik nu zo emotioneel gevangen wordt door deze muziek en vroeger totaal niet.
Ik leerde het hele verhaal van Jesus' kruisiging en alle frutsels en fratsels er omheen waarderen, maar emotie was mij vreemd.
En nu ruim 50 jaar later krijg ik bij iedere aria koude rillingen over mijn lijf en springen de tranen mij in de ogen.
Het is niet voor niets dat ik bij de opnames van de tweede video over "de uniciteit van de mens" als wens had dat op de achtergrond de hele Mattheus Passion moest doorklinken.
Goed! Het was iets te veel voor de regisseur en dus bleef het bij de prachtige slotaria "Wir sitsen uns im tranen nieder" aan het slot van dit video-spektakel.
Twee duizend jaar Christendom dat de wereld moest veroveren en waar we nog steeds te vuur en te zwaard aan werken.
Ik denk terug aan mijn lange ballingschap van 15 jaar in Portugal waar een ingewortelde volkswijsheid luidt "Het leven is slechts drie dagen" en precies overeenkomt met het moment dat religie en wetenschap zich geleidelijk gingen scheiden als zijnde ogenschijnlijk "afscheidelijke grootmachten".
Ik denk terug aan het Rapport van Rome in de 60-er jaren alwaar wetenschappers van toen ons nalieten dat de klok op 3 minuten voor 12 stond en wij echt iets moesten gaan doen om onszelf niet de das om te doen.
Ik kijk terug naar mijn ontrafelingen over onze progressieve verzieking, waar nog steeds iedereen bezig is met vijandsbeelden creëren.
Vijandsbeelden creëren als uiting van onze hoogmoed dat wij zelf goed zijn die wij zijn.
Godverdoemmij, dat wij oordelen over anderen en de hele wereld aan onze voeten eisen!
En dat terwijl wij als laatste cultuur een technologische Revolutie hebben ontketend, die zijn gelijke niet kent.
Misschien schaam ik mij over ons arrogant gedrag en zijn dat de tranen die mij nu vangen bij het horen van deze prachtig uitgebeelde muziek over onze waanzienigheid.
Vreemd, want onderwijl besef ik dat het nooit anders had kunnen gaan en ons niet voor niets werd nagelaten "God overzag zijn Schepping aan het einde van de 6-de dag, zag dat het goed was en hij liet ze".
Drie maal heeft de haan van de "Witte Broederschap" gekraaid en drie maal is het geloof bijgesteld om ons te verwittigen dat wij als "Lucifer Petrus" met onze individualistische overlevingsdrift satanisch bezig waren.
Drie maal verloochenden wij onszelf en zochten en zoeken nog steeds de Petrus buiten onszelf.
En nu?
Nu is het zo ver!
Onbewust van alles voelen wij dat er meer aan de hand is dan louter een mondiale crisis, die dreigt de ergste uit de geschiedenis der mensheid te worden.
Wij vechten voor vrede en het resultaat is tegenovergesteld.
Wij schreeuwen om verandering en onderwijl gaan we op dezelfde manier verder.
Dan luister ik naar de aria "Mache dich mein Herze rein" en moet denken aan mijn medisch onderzoek waar ik tot de schrikbarende ontdekking kwam dat wij in de laatste ademtocht onze zielelast oplossen en gelijk de zielloze Jesus in het hemelrijk der hemelen worden opgenomen.
Onze ziel, die de bakermat van alle leed bleek te zijn.
Onze zielelast die ons behalve voorspoed zoveel tegenspoed gaf.
Nu leven wij als "Hoogmoed voor de val" en zullen ons weldra "mit Tranen nieder setzen" en in erbarmen uitroepen "Wir haben es nicht gewusst".
Ik denk terug aan de tijd dat ik zwangerschaps-onderzoek deed als voorloper op een andere wildgroei van cellen die kanker heette.
Vreemd dat ik hierdoor leerde zien hoe dit in alles volkomen identiek bleek aan de Genesis.
Het bleek een getrouwe copie ervan te zijn en waar de bevalling wordt opgewekt op het moment dat het kind zijn eigen stofwisseling ter hand nam.
Ik schrok me rot toen ik mij realiseerde dat de mens met zijn warmteproductie hierin precies hetzelfde doet en daarmee de Genesis-bevalling of Open-baring van het leven inluidt.
Ach laat mij stoppen met mijmeren...
Een jaar geleden verwachtte ik dat met deze Pasen de voorzegde wederopstanding van Jesus ten tonele zou verschijnen: een sterrekind dat nu op identieke wijze als Jesus door diezelfde "Witte Broederschap" wordt voorbereid op zijn taak om de mensheid te begeleiden.
Maar hij zal pas verschijnen op het moment dat wij beseffen dat wij door het lot gestuurd werden om "de onsterfelijkheid van de kosmos" te garanderen en wij zijn nog net niet zo ver om ons dit te realiseren.
Laat ons derhalve nog één keer mijmeren van het menselijk meesterwerk van Bach: zijn Mattheus Passion!
Voetnoot:
Het is met dankbaarheid dat ik bemerk dat dát wat ik grotendeels als "dief in de nacht" ontving, langzaam grond onder de voeten krijgt.
Velen zijn - zo blijkt - ieder op zich met facetten van "aan het einde der dagen zullen we alles herontdekken" [research] bezig.
Dit deed mij besluiten wederom een "samenzijn" te organiseren om...
Mijn kennis Dennis verwoordde het zo kernachtig met... "Juist het samen hierover praten verzacht de wond en geeft nog net de spirit om door te gaan".
Mag ik eenieder die dit ook zo beleeft vragen mij persoonlijk te mailen, zodat ik dit rond Pinksteren gestalte kan geven?
