De laatste ademtocht

bron: confissius
Lees hier het onvoorstelbare verhaal van een terminale patient die haar laatste ademtocht in 3 dagen meemaakte.

Er zijn ontelbare onvoorstelbare vertellingen over de "laatste ademtocht" in omloop :

Zoveel dat het merendeel van de mensheid gelooft dat er meer is na dàt wat wij leven noemen. Duizenden geloven dat er leven na de dood is. In het boek waar ik nog aan werk wat misschien de naam ontvangt "De laatste ademtocht", zal ik daar uitgebreid op ingaan.

Hier wil ik er alleen van zeggen :

Men weet dat de laatste ademtocht diep en krachtig is. Eerst wordt de adem ingehouden.

Op dat moment wordt men "verlicht".

Op dat moment ontvangt men alle "waarheden" of levensantwoorden en dan blaast men zijn eigen kaarsje uit.

Op dat moment komen alle "erflijn-ouders" voorbij vliegen als ware het een film.

Op dat moment ga je terug in al hun èn je eigen levensproblemen en krijg je alles te zien waarmee je alle antwoorden krijgt te zien.

En dat "antwoord" doet je berusten.

Door alle vergiffen (medicijnen geheten), die velen in die "doodstrijd" krijgen toegedient, is die berustingsfase -denk ik- vaak vertroebeld. Dat weet ik niet zeker. Maar afgezien daarvan weet ik dat de onvoorstelbare rust die doden veelal uitstralen, de rust van "acceptatie" cq "berusting" is.

Er staat niet voor niets in de bijbel dat de doden aan het einde der dagen uit hun graven herrijzen. Die graven zijn de graven / de erfenissen cq erflast die een ieder geërfd heeft. Er staat niet voor niets op de graven : "Rust in vrede" en men zegt niet voor niets "Over de doden niets dan goeds". We zijn zo allemaal kinderen van Moeder Aarde of Gods kinderen (het beestje moet een naam hebben) en we zijn allemaal "uitverkorenen" tot …… die laatste Ademtocht waarin wij individueel onze taak vervuld zien in het grote geheel.

Dan worden we "verschoond" van ons "duivels" denken. Niemand uitgezonderd ! Jesus niet, Hitler niet, U niet en ik niet ! Wij snappen er bij leven dan wel niets van, maar we krijgen het allemaal te zien. Iedereen heeft daarin een taak, een taak voor het geheel. Iedereen een andere menselijke.

Ik kan U zeggen, dat ik een heel raar leven gehad heb en ook veel ben tegengekomen.

Ik kan U zeggen dat "de scheve mond van de zuster van Maria" (zie correspondentie " Berusting "), een erfenis was van haar ouders, een "litteken" : een "geërfd" litteken : een "denk"-litteken.

Het leven laat littekens achter zegt men en dat is waar ! Dit zijn deels geërfde, deels tijdens in eigen leven opgelopen littekens. Bij die laatste ademtocht worden die littekens -zijnde vastgeroeste ideëen over goed en kwaad- opgelost. Dan verdwijnen letterlijk en figuurlijk de denkrimpels omdat de "denkmachine" stopt. Het is als het ware dat de films van vele levens in die laatste ingehouden adem allemaal teruggedraaid worden. men wordt als het ware weer terruggezet in het allereerste begin, toen de aarde nog een Paradijs was en we niet behoefden te denken aan overleven. Dat begin van die film is voor ons allemaal gelijk en daarom heette mijn Engels boekje "In the beginning … there I was and you was me".

Bij het versneld terrugdraaien van die film verdwijnen die littekens die het leven achterliet weer geheel of gedeeltelijk en met name de "zenuw-littekens".

De vertellingen zijn duizenden. Het is zoveel hoofden zoveel zinnen, omdat iedereen een andere levenswandel heeft gehad en dus ook zijn eigen levensfilm te zien krijgt. Iedereen is dus anders "verlittekend".

Onder zeer bepaalde omstandigheden krijgen mensen soms stukjes of grotere stukken van die film bij leven te zien. Dit gebeurt alleen onder zeer bepaalde omstandigheden, als de "denkcomputer" doorslaat in opperste nood. Die omstandigheden zijn ook weer of erfelijk of individuele situaties of beiden.

Bij die geërfde omstandigheden spreken we van zieners of waarzeggers. Zij zien het verleden en de toekomst en zien dingen die wij "normale denkers" gewoon niet kunnen zien. Hele grote zieners zijn profeten. Des te groter de film is die zij kregen, des te groter de profeet. Dit zijn de sterrekinderen onder de mensen.

Bij de zogenaamde verworven zieners spreken we van voorspellende en/of uitleggende dromen. Die komen altijd in tijden van individuele doodstrijdjes "als men het niet meer ziet zitten". Heel bekend zijn de "bijna dood ervaringen". Heel bekend is ook het verhaal van Nostradamus. Doch ook onder hypnose en/of bij gebruik van drugs kan men stukjes van zijn eigen film zien.

Misschien geeft dit enige uitleg waarom het Profetenboek bij uitstek : de Bijbel, spreekt van "Het hervinden van het Paradijs". Die " sterrekinderen" , die die hele film geërfd hebben, weten niet beter dan dat ze leven in een Paradijs en kennen geen doostrijd of overlevingsdrift.

En als men zich dan realiseert dat alles zo groot zo klein is en eenzelfde weg doorloopt, wordt het tevens duidelijk dat de bijbel verhaalt : "Aan het einde der dagen zullen wij alles te weten komen èn … het zal rauw op de maag liggen", omdat het denken alles omkeert.

En zo kon het gebeuren, dat wij mensen -met ons denken- daar de vreemdste voorstellingen / illusies van hebben gemaakt : waar spiegelbeeld .

De Christelijke kerk is het spiegelbeeld bij uitstek van de vertellingen van Jesus Christus.

Hitler werd opgejaagd om het Paradijs op Aarde te verwezelijken.

En nu doet Amerika met vechten voor één wereldvrede niet anders.

Ook dit alles heeft zijn reden, waar ik nu niet verder op inga.

Ik ben -mijn vreemde leven geleefd hebbende- en dan ook nog als dokter, vaker geconfronteerd met de dood en die "vreemde" laatste ademtocht. En door al mijn "experimenten" -die mij vaak ware doodsangsten bezorgden, omdat het allemaal niet geaccepteerde en daardoor verboden behandelingen betrof- kreeg ik vaak meer te zien dan mij lief was. Ik kreeg niet alleen mijn eigen filmen (droombelevingen) te zien bij stukjes en beetjes, maar ik kreeg ze ook bij anderen te zien.

Ik zal eindigen met een wel zeer bijzonder verhaal uit mijn "doktersjas-leven", uit dit nog in de kast liggende boek om het hierbij te laten :

Het was helemaal in het begin van mijn privé praktijkje, dat later zou uitgroeien tot een ware Willy Wortel Winkel. Ik had niet lang daarvoor het boekje over Evolutie en Revolutie met de scriptische titel : "Kanker … Noodzaak ?", het daglicht doen laten zien en een van Neerlands kranten had er de nodige aandacht aan besteedt.

Was dat de reden dat een echtpaar mij benaderde, waarvan de vrouw aan een terminale borstkanker leed ? In de krant had toch overduidelijk gestaan dat ik nog slechts helemaal aan het begin stond van die zoektocht, die naar later bleek nog zeven jaar zou duren !

Ik was al wel zo ver dat ik zeker wist dat de ongelijke verdeling van voeding, de oorzaak moest zijn van de wildgroei van cellen in ons lichaam, maar dat was dan ook alles ! Ja ! En ik wist ook het lichaamsenzym : het welk voor die wildgroei verantwoordelijk gesteld mocht worden. Maar veel meer wist ik nog absoluut niet. Ik had natuurlijk wel allerhande fantasieen, mede vanwege het feit dat ik èn dierenexperimenten èn mensenexperimenten had gedaan. Maar de experimenten -hoe fraai ook de resultaten- lagen op een totaal ander vlak. Zij lagen op het vlak van … nieuwe bloedvaten maken en shock behandelen.

Het werd een eindeloos heen en weer gepraat met mijn hulpzoekers. Ik had totaal geen zin om me aan door fantasieen gestuurde experimenten te wagen en … de echtgenoot was niet van plan het veld te ruimen zonder behandeling van zijn echt-genote : "We staan met onze rug tegen de muur, het lijden is niet meer te dragen en niemand steekt een poot uit".

Moest ik mij dan toch maar wagen aan een experiment ? Ik vond het maar niets, alhoewel ik van een ding absoluut overtuigd was : met mijn injecties van voedingsenzym zou de pijn binnen zeer korte tijd verdwijnen. Die ervaring was ik door mijn mens-experimentele onderzoeken wel zeker geworden.

Hoe lang het aandringen al met al geduurd heeft weet ik niet meer, uiteindelijk ging ik al tegenstribbelend overstag. Ik gaf mijn slachtoffer de injectie en wachtte af. Na een minuut of tien verzachtte de uitzaaingspijnen enigszins en het echtpaar vertrok. Ik had de echtgenoot gevraagd mij op de hoogte te houden, hij kon mij ten alle tijden bellen èn ……. Ruim een week lang hoorde ik niets. Toen opeens : daar stond hij, alleen, hij had zojuist zijn vrouw begraven. Ik ging door de grond. Had ik een mens vermoord ?

De man keek me rustig en doordringend aan en vroeg of hij met me kon praten …

En hier volgt zijn relaas :

"Dokter, thuis gekomen van uw behandeling waren de botpijnen totaal verdwenen. Mijn vrouw was de kalmte zelve. Oooh, dat niet alleen ! Al haar rimpels verdwenen en ze zag er prachtig en jong uit. Gedurende drie dagen vertelde ze me de meest fantastische verhalen over het Aardse leven. Het was net alsof ze veranderd was in een zeer wijze monnik.

Dokter, wat u deed weet ik niet, maar het waren de mooiste drie dagen en ook de meest enerverende dagen van mijn leven en ons leven samen. Pijnen heeft mijn vrouw totaal niet meer gekend èn ……. Opeens, zo maar opeens bedankte ze me voor ons leven samen en zei : "Het spijt me, ik moet nu gaan". En … ze was overleden".

Ik kreeg een dikke omhelzing en … de man vertrok.

Mijn God ! Wat had ik gedaan ! Ik was totaal overdonderd en hoe blij gelukkig de man ook was, ik voelde me een "moordenaar".

In die lange episode daarna, zou er nog heel veel gebeuren en zou ik nog vele "mens-experimenten" doen om achter de oorzaak van ziekte te komen. Maar ik was en bleef een gewaarschuwd man. Eénmaal "moordenaar" was genoeg !

En dan, na ruim 10 jaar vielen alle puzzelstukjes als donderslag bij heldere hemel in elkaar :

Onze denk-hersenen -de menselijke beheerszucht- hebben zo'n grote vlucht genomen, dat de weet-hersenen totaal buiten spel gezet zijn.

Ik had met mijn zeer hoge dosis voedingsenzymen, niet alleen het weefsel dat in de knel zat door botmetastasen (uitzaaingen) meer "ademruimte" gegeven, doch ik had tevens voeding gegeven aan de rechter-hersenhelft : "Het diepe weten".

Ik had de poort geopend, die voor ons mensen normaal alleen vlak voor de dood geopend word en wel zó vlak voor de dood dat er geen woord van de geheimenissen des levens geopenbaard wordt.

In deze 10 jaar werd mijn eigen levensfilm stukje bij beetje verder terug gedraaid en naar later bleek, was dit nog lang niet het einde.