De ziekte kanker

bron: geocities

In ± 1985 schreef ik een artikel voor een medisch tijdschrift over kanker met als titel : "Cancer; a natural reactive mechanism in order to try to survive" (kanker; een natuurlijk reactie proces om te proberen te overleven).

De algemene opvatting dat kanker ons individuele op brute wijze bekort, is een zo algemene zekerheid geworden, dat alleen al de titel voor een ieder als "cynisch" overkomt.

Het mag dan ook geen verbazing wekken dat afgezien van de inhoud, dit artikel in geen van de medische tijdschriften gepubliceerd werd.

In mijn uiteenzetting over Cancer it's like economy (onze verkankerde samenleving) speelde ik "onterecht" in op de algemene opvatting dat kanker een "vijand" is die bestreden dient te worden. In vele andere artikelen probeer ik de keerzijde van het goed en/of slecht te belichten en dit dien ik nu ook te doen.

Ons zo gecompliceerde menselijk lichaam kan vergeleken worden met de complexiteit van de natuur met al haar verschillende levensvormen en/of onze samenleving met al haar specialismen.

Alle organen / levens / specialisten zijn individueel een klein schakeltje om de harmonie, nodig voor haar voortbestaan, te verzekeren.

Valt één orgaan in het lichaam om wat voor redenen weg, dan wordt de "gehele groep" met het leven bedreigd.

Vanuit natuurwetenschappen weten wij dat het afval van de ene soort een prikkel voor een andere soort is om te overleven. Het meest bekende voorbeeld is wel de plant-zoogdiercyclus. Beide leven van en voor elkaar in de cyclus van zuurstof en kooldioxide.

Met electro-accupunctuur metingen is zeer fraai te zien, hoe het stimuleren van één orgaan een ander orgaan activeert in haar werking.

Het waren de Oude Chinezen van Weleer die deze levenscyclus exact beschreven als zijnde een zeer nauwgezet systeem. Naast de 5 elementenleer lieten zij ons tevens de "orgaanklok" na, waarin zij beschreven hoe ieder orgaan opvolgend in een etmaal een leidende rol speelt, alsmede dat het afval van één specifiek orgaan

–identiek aan de natuur– de prikkel voor een volgend orgaan is om de leidende rol over te nemen voor een bepaalde periode.

Dit ideaalbeeld over de harmonie in ons lichaam is al zodanig verstoord, dat het "lezen" van de electro-accupunctuurgegevens een zoektoch in de chaos is.

Maar desalniettemin is de onderlinge samenwerking tussen de orgenen nog wel zichtbaar.

Als door een "toeval" werd ik —na jaren zoeken naar deze samenhang opeens geconfronteerd met een orgaan dat in tegenstelling tot activering juist in haar werking achteruitging. Het was een zogenaamd "Burn-Out Syndroom" : een decompenserend orgaan. En toen bleek tevens, dat het voorliggende orgaan zeer onevenwichtig werd. Het dreigde te stikken in zijn eigen afval, omdat zijn afval consument het liet afweten.

Na onderzoek van kankerpatiënten –na deze bevinding– werd duidelijk dat ik getuige was geweest van de eerste tekenen van kanker.

Gestuurd door mijn kennis omtrent de celvoeding, cel-specialisatie tijdens zwangerschap en mijn biofysiologische kennis omtrent gedrags eigenschappen van ééncellige organismen, kreeg het beeld hoe kanker ontstaat, klaarheid.

Het orgaan dat zijn afval van zijn eigen stofwisseling niet meer kwijt kan en dientengevolge dreigt te stikken in zijn afval, krijgt er de functie van het gedecompenseerde orgaan bij, hetwelk inhoudt : ten eerst een dubbelfunctie en ten tweede een dubbelvoeding

En met name de dubbelvoeding doet hem groeien. En deze groei-spurt is dàt wat we een tumor noemen.

De tumorcel consumeert zijn eigen afval en zo blijft het gehele organisme nog enige tijd in leven.

Het is, wanneer we in onze samenleving kijken:Zoals de mens als mensenplaag nu –om niet te verstikken in zijn eigen afval– dit afval zelf recycelt.

Maar deze veranderde voedselverdeling mergelt het lichaam wel uit, waardoor steeds meer organen in de problemen komen. En dat is de reden dat de cel, die de stap naar ongespecialiseerdheid heeft gezet er steeds meer functies bij gaat krijgen en zich tevens gaat nestelen dáár waar nodig. En dit zijn de uitzaaiingen.

En dit veroorzaakt de progressie van uitmergeling van de "gezonde" cellen.

En zo kon ik schrijven : "Kanker, een natuurlijke reactiemechanisme om te proberen te overleven".

Kunt U –dit wetende– nog beweren dat kanker "een vijand" is ?

Voor mij werd het eerder "een vriend" dan "een vijand" !

Dood gaan we allemaal en we moeten ergens aan dood gaan.

En zo begon ik kanker te behandelen met eigen kanker injecties (als zijnde een vriend).

De explosieve progressieve groei nam af en soms werd de tumor zelf, zelfs kleiner. De levenskwaliteit –for the time being– verbeterde opmerkelijk, wat inhield dat de uitzaaiingspijnen veel minder werden evenals de extreme vermoeidheid.

Voor mij betekende het wel, dat dàt wat ik gezien had en al combinerend en deducerend had geconcludeerd, waar was.

Mijn bewondering ging niet alleen uit naar de Oosterse Wijsheid van Weleer die ik naderhand pas begreep, doch tevens naar een arts uit de Middeleeuwen, Paracelsus, die stellig meende dat we ziekte met haar gelijke dienden te behandelen.

Maar voor de dokterswereld werd ik de vijand : een deserteur die "de vijand kanker als vriend" zag.

Echter ! Deze ontrafeling van de ziekte kanker in ons lichaam gaf mij nog geen antwoord op de vraag wat de onderliggende oorzaak was van de erfelijke chaos die ik met mijn acupunctuur-metingen bij een ieder van ons waar nam.

En het gaf zeker geen antwoord op mijn angstbeeld, dat meer dan 50 % van de nieuwgeborenen bij bloedonderzoek al de eerste tekenen van kanker vertoonden.

In het bloed bevinden zich dan namelijk groenoplichtende vlekjes, die bij nader onderzoek chlorophyl (bladgroen) bleken te zijn als zijnde afkomstig van hemoglobine welke als restant van de evolutie van ons plantenbestaan normaal zuurstof vervoert. De groengrouwe kleur van de patiënt lijdende aan kanker is hiervan de oorzaak.

Het zou nog enkele jaren duren voordat ik met zekerheid kon vaststellen dat "ons denken" –in termen van goed en kwaad– de oorzaak van dit alles was.

Of anders gezegd : De superioriteit van het "denken" (beheersen cq individuele overlevingsdrift –zie artikel sex en agressie) over het "weten" als zijnde de collectieve overlevingsdrift, deed ons devalueren. Het is niet toevallig dat de taal het over kankeren heeft en dat men pleegt te zeggen : "Ik erger me groen en geel".

Dit alles verkondigend, maakte mij nog meer vijand van mijn samenleving, die meent met "weldenkendheid" oplossingen te vinden voor ons lijdend leiderschap.

Het is hooguit interessant om te zien dat wij onbewust van alles, praten over kankeren als ons iets niet zint.

De gehele medische industrie behandelt het materiële lichaam en zij die geestelijk decompenseren krijgen geest-verengende preparaten, zodat het net lijkt of ze nog functioneren.

Onze geest van leven is onze kanker.Deze uit zich of als kankeren naar buiten of kankeren naar binnen.

De keuze is genetisch bepaald, maar daarover later meer !

De "geest van leven" wil niemand (misschien kan niemand) veranderen.

Met die wetenschap zullen we blij moeten zijn dat kanker het leven rekt, alhoewel het er steeds chaotischer door wordt, totdat...............

Dat is de wereld waarin wij staan